Vrijheid in serieproductie
Door Felix ter Steege en Jikke Smidt
Ze zijn vrij. Ze hebben tijd. Ze hebben een camper. Op het eerste gezicht lijken ze de vertegenwoordigers van vrijheid. Gepensioneerden met zeeën van tijd, een glimmende camper en een route zonder haast. Een enkeling zie je staan op parkeerplaatsen langs de kust, op industrieterreinen met uitzicht op snelwegen en muurtjes: gratis overnachtingsplekken, strategisch gekozen via apps en Facebookgroepen.
Nederland vergrijst. En met die vergrijzing stijgt ook de verkoop van campers explosief. De Boomer-generatie – opgegroeid in tijden van economische voorspoed, inmiddels genietend van pensioen en AOW – trekt eropuit. Naar verre oorden, maar ook binnenlands, dicht bij huis. Geen campings met animatieteam, maar gratis plekken zonder voorzieningen. Is het zuinigheid, een minimalistische levensstijl, of juist controle en autonomie?
Verbinding
De paradox
De koffie is gezet, de elektrische fiets staat paraat. Wat ooit begon als een alternatieve manier van reizen, is verworden tot een geolied systeem met ongeschreven regels. Altijd groeten bij aankomst en geen aggregaat na tien uur ‘s avonds. Niet te vergeten om altijd met de neuzen dezelfde kant op te parkeren. Het interieur van de campers stralen comfort en uniformiteit uit. Een studie aan maximalisatie: keukens met inductieplaat, draaibare stoelen, en een tv die met één druk op de knop uit het plafond zakt. Alles erop en eraan – ligt de vrijheid juist niet in het avontuur?
Harry wil niet kamperen. Hij wil leven in comfort. Dat doet hij in zijn Concorde camper, waarvoor hij zijn vrachtwagenrijbewijs heeft gehaald. Samen met zijn hondje Loetje heeft hij drie maanden door Spanje gereisd en zojuist is hij neergestreken op zijn favoriete camperplaats. Naast zijn camper heeft Harry een woning in Coevorden: “Ik heb altijd hard gewerkt en nu is het mijn tijd. Mijn buren grappen altijd dat ze geen buurman hebben, voor hen is het bijzonder wat ik doe. Maar ik ga nooit op reis, ik ga gewoon weg.”
“Ik heb altijd hard gewerkt en nu is het mijn tijd. Mijn buren grappen altijd dat ze geen buurman hebben, voor hun is het bijzonder wat ik doe. Maar ik ga nooit op reis, ik ga gewoon weg.”
Bijzonder
De gemiddelde gepensioneerde camperaar vindt zichzelf ‘bijzonder’ en ‘andersdenkend’, terwijl binnen deze cultuur ook een ‘normaal’ en voorspelbaarheid heerst. Ze mijden het gewone leven, terwijl de dagelijkse routines met bijbehoren mee op reis gaan. Het algemeen bekende imago van het ANWB-stel uit zich in verschillende vormen in het camperleven. Crocs voor als het gras nat is, wollen stoelhoezen voor een warme zitting, en niet te vergeten de plant in bloempot, de borrelplank en strak georganiseerde slaapplaatsen.
Het is menseigen om zich aan te passen aan ‘het normaal’, ook voor camperaars. In een wereld zonder klok vindt men toch hetzelfde ritme.
Tevreden
Je kunt er alles van vinden, maar ze zijn tevreden. Ondanks het feit dat de wegenbelasting voor campers per 1 januari 2026 verdubbelt, voor deze mensen lijkt er geld genoeg.
Vrijheid hoeft natuurlijk niet wild te zijn. Soms is het gewoon het vertrouwde piepje van het koffiezetapparaat, en klapstoel in de avond-zon en de wetenschap om morgen verder te rijden. De huiselijke routines zetten zich voort in de vakantiewoningen op wielen.
