De verborgen strijd
Deze serie toont vier portretten van verschillende individuen die leven met een psychische stoornis. Via de symboliek breng ik de complexiteit van de stoornissen ADD, depressie, angststoornis en trauma tot leven.
De tentoonstelling vertelt het verhaal van de onzichtbare gevechten die plaatsvinden binnenin mensen die lijden aan psychische stoornissen. Ondanks de strijd die deze vier individuen voeren, hebben ze geleerd om met hun stoornis te leven. Ze zijn immers meer dan hun psychische stoornis.
Bij het verkennen van de tentoonstelling zul je ontdekken dat elk portret een ander verhaal vertelt, verduidelijkt met behulp van symboliek die de essentie van de stoornissen belichaamt. Ik hoop dat je, na het ervaren van ‘De Verborgen Strijd’, met een nieuwe blik naar anderen kijkt en dat je meer compassie toont voor degenen die elke dag deze strijd aangaan.
Toen Danny (25) acht was, stond hij er op school slecht voor bij spelling en grammatica. Na wat onderzoekjes kwamen ze uit op ADD, oftewel Attention Deficit Disorder. Een stoornis waarbij je problemen hebt met aandacht en concentratie, zo ook Danny. “Vooral mijn spanningsboog is kort. Dit gebeurt vaak bij het lezen van lange teksten of wanneer ik moet luisteren naar gespreksonderwerpen die mij niet interesseren.” Dit resulteert in vaak je concentratie er niet bij kunnen houden en verdwalen in je eigen hoofd terwijl je eigenlijk zou moeten opletten. “Vroeger had ik ook veel moeite met plannen en tijd logisch indelen, zoals tijdens de toetsweek. Inmiddels kan ik hier beter mee omgaan en tijdens mijn hbo-studie ging het al een stuk beter. Het scheelt dat je iets doet waar je interesses liggen.” Dat mensen het niet aan hem zien, vindt Danny niet erg. Hij legt wanneer nodig zijn naasten uit waar zijn tekortkomingen liggen. Tegenwoordig is deze stoornis officieel een soort binnen de diagnose ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).
Michelle (23) heeft een trauma, om precies te zijn een sporttrauma. Vanaf haar 15de heeft ze regelmatig haar knie uit de kom gehad, inmiddels al 28 keer. “Uiteindelijk hield de angst dat het nog een keer gebeurde me tegen. Ik durfde niet meer zorgeloos te sporten en op een gegeven moment kreeg ik er de ergste nachtmerries en dagdromen van.” Toen dit haar leven zo verstoorde, heeft ze ervoor gekozen om hier hulp bij te zoeken. Hier kwam een sporttrauma uit. “Ik had niet verwacht dat ik echt een trauma zou hebben, dat linkte ik altijd aan veel ergere dingen. Na een enkele gesprekken hebben we besloten dat ik EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) therapie zou krijgen.” EMDR is een vorm van therapie die wordt aangeraden voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaring. “Je moet terugdenken en je trauma voor je zien, ondertussen word je afgeleid door de therapeut en moet je zijn beweging volgen met je ogen.” Michelle vond de therapie aan het begin heel heftig en het leidde tot hevige vermoeidheid. Al snel merkte ze dat ze haar trauma steeds meer aan het verwerken was.
Het begon bij Rory (25) allemaal met veel boze en verdrietige emoties. Hij kon scenario’s in zijn hoofd bedenken en dan heel boos worden, terwijl dit helemaal niet de werkelijkheid was. “Op een gegeven moment had ik een woedeaanval en zei ik tegen mijn ouders dat ik dood wilde. Toen de woedeaanval voorbij was heb ik de knoop doorgehakt en ben ik hulp gaan zoeken, want op deze manier wilde ik niet leven.” Rory heeft toen milde medicatie gehad en langzaam ging het steeds beter. “Ik heb ook het geluk dat ik een makkelijke prater ben, zowel tegen mijn ouders als tegen mijn vrienden. Ik kan me voorstellen dat veel mannen dit niet zijn. Zonde, want het was voor mij een verademing om erover te praten.” Hij hoopt dat er in de toekomst minder taboe op ligt, zeker bij mannen onderling. “Praten met elkaar helpt ook om bij jezelf eerder een probleem te ontdekken en hier iets mee te doen.”
Jordan (24) haar eerste paniekaanval was vlak voordat ze 5 maanden stage ging lopen in Berlijn. Ze was samen met haar vriend naar de bios wanneer de paniek de bovenhand nam. “Ik ben kort daarna geholpen door een therapeut en die heeft mij meerdere trucjes aangeleerd, zoals bijvoorbeeld letten op je ademhaling en naar muziek of kalmerende geluiden luisteren.” Haar paniekaanvallen zijn nooit helemaal weggegaan en voornamelijk op drukke plekken heeft ze er moeite mee. “Toch ga ik nog steeds naar festivals en concerten. Dan sta ik het liefst een beetje aan de buitenkant of in ieder geval op een plek dat ik eventueel weg kan.” Jordan kan er goed over praten met de mensen om haar heen en zo houdt ook iedereen rekening met elkaar. “Iedereen kent wel iemand die een paniekaanval heeft gehad. Het helpt dat hier tegenwoordig veel over bekend is en dat er veel makkelijker over gepraat wordt.”
Over de Fotograaf
Mijn naam is Pien Wisman, 24, en ik studeer oorspronkelijk Creative Business in Amsterdam. Voordat ik begon aan deze minor was fotograferen slechts een hobby en deed ik dit vaak op analoge fototoestellen. Inmiddels is door de leerzame lessen mijn liefde voor fotograferen groter geworden en heb ik met trots gewerkt aan mijn tentoonstelling: De verborgen strijd.
