Zolang ik mij kan herinneren werkt mijn oom, Rob de Vlieger, met paarden. Zo’n 35 jaar geleden begon hij zijn eigen entrainement (trainingsstal) in de Haarlemmermeer, op de plek waar mijn opa een boerderij had. Rob werd hiermee binnen de familie De Vlieger de vijfde generatie beroepstrainers in de drafsport.

Zelf was ik, met name in mijn jeugd, veel op het erf te vinden. Weekenden lang heb ik (al dan niet vrijwillig) gesleten tussen de stallen in Zwaanshoek of op renbaan Duindigt in Wassenaar, waar mijn oom ook nu nog regelmatig koersen rijdt.

Ondanks dat ik dus bekend ben met het wereldje, zit ik hier zelf niet in. Een paardenmeisje ben ik nooit geweest en ook voor de sport heb ik mij nooit echt kunnen interesseren. Wel heb ik altijd vol verwondering gekeken naar de dieren én de mensen die bij de sport betrokken zijn.

De drafsport maakt een moeilijke tijd door en dat is zichtbaar. Waren er vroeger op Duindigt drie racedagen in de week, nu is dat er nog meer één, en in de winter gaat de baan dicht. De teruggang van de draf- en rensport is ook zichtbaar in de gebouwen. Het complex oogt verouderd en is slecht onderhouden. Dat er minder geld omgaat in de sport is ook niet zo gek. Tegenwoordig hebben liefhebbers van kansspelen geen paardenrace meer nodig om een wedje te leggen.

In deze fotoserie probeer ik een contrast te laten zien tussen het fotogenieke en de inmiddels vervallen en soms zelfs wat kneuterige kant van de cultuur rondom de harddraverij. Veel van wat ik om mij heen zag is lelijk en dát vond ik juist zo mooi.