Bij oma langs

Dementie is een meedogenloze ziekte die delen van een persoon stukje bij beetje wegneemt. Wat betekent het leven nog voor diegenen die langzaam hun herinneringen en bewustzijn verliezen? In mijn oma zijn de fases te herkennen waarin het leven zelf lijkt te vervagen. Er zijn momenten waarop zij niet meer lijkt te beseffen dat ze nog leeft, alsof de zin van het bestaan voor haar ophoudt. Maar er zijn ook momenten waarin zij geniet van het samen zijn met haar familie, haar trots.

Hippolyta van Gelder, die op 96-jarige leeftijd leeft met Alzheimer. Deze
verzameling beelden en verhalen is een poging om een inzicht te geven in haar wereld, een wereld waarin de grens tussen vreugde en verdriet soms onzichtbaar is.

Mijn oma heeft nog steeds haar heldere momenten. Er zijn dagen waarop ze met een glimlach op haar gezicht meezingt met de liedjes die ze uit haar jeugd kent. Deze liedjes brengen een sprankel in haar ogen, een verbinding met haar verleden en met haar familie. Deze kostbare momenten van vreugde en herkenning zijn dierbaar en geven ons een glimp van de vrouw, moeder en oma die zij altijd is geweest. Tegenover deze vreugde staan de donkere dagen. Soms kan zij van het ene moment op de andere wegzakken in een sombere bui. Ze kan dan zeggen dat ze niet meer wil leven, dat het genoeg is geweest. Deze uitspraken raken je diep, maar laten ook zien wat voor worsteling zij dagelijks meemaakt.

Met deze expositie is geprobeerd de wisselvallige emoties vastleggen en een kijkje te bieden in het leven van iemand met dementie. Elk beeld, elke opname, vertelt een verhaal van hoop en wanhoop, vreugde en verdriet, en de constante wisseling tussen deze gevoelens. Daarnaast is een ander doel van deze expositie om deze ziekte onder de aandacht te brengen. In Nederland krijgt één op de vijf mensen dementie. Het is van cruciaal belang dat we samen werken aan een oplossing voor deze ziekte. Door bewustwording te creëren, kunnen we hopelijk een stap dichterbij komen om de impact van dementie te verminderen en uiteindelijk te voorkomen.

Ik ben Mara, 19 jaar en studeer Journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. In de eerste twee jaar van mijn opleiding heb ik al erg veel geleerd op onder anderen het gebied van audio, video en tekst. Toch misten voor mij nog het stukje fotografie, daarom heb ik voor deze minor gekozen. Ik had altijd al een passie voor fotograferen gehad als hobby en dat ik het nu met mijn opleiding kan combineren is erg leuk! Ik hoop met deze minor en mijn project foto’s te kunnen maken die een verhaal vertellen en een boodschap overbrengen aan de kijker, en om zo de wereld een stukje beter te maken.

Top