Begin jaren ‘60 groeide het kleine Roelofarendsveen uit tot een groot tuinbouwgebied. Kwekerijen met kassen en akkers kenmerkten het landschap, waar groente en bloemen werden gekweekt. De glastuinbouw vierde hoogtij en ook de economie bloeide op. Maar in 1999 sluit de bloemenveiling in het dorp. De populariteit van de tuinbouw lijkt alweer op zijn retour. 

Het dorpsgezicht verandert sindsdien van een landschap vol kassen naar een dorp als elk ander. Veel kwekers zitten zonder opvolging, voor anderen is het interessanter om hun land te verkopen. Een hoop kwekerijen blijven, maar nog meer verdwijnen. Dat proces laat zijn sporen na: kassen overwoekeren en storten in elkaar. Of ze staan leeg, als een geraamte van de bedrijvigheid die er ooit was. Op de vruchtbare tuinbouwgrond worden woonwijken gebouwd.  

Er zijn meer dorpen als Roelofarendsveen, waar karakter plaatsmaakt voor modernisering. Oud wordt nieuw. Hoe gaan we om met de geschiedenis en cultuur van die plekken en de ruimte in ons land?